“Er wonen in mijn appartement nog twee moeders met jonge kinderen,” vertelt Nancy. Ze woont sinds vorig jaar oktober in de noodopvang voor alleenstaande moeders aan het Atlantisplein in Amsterdam-Oost, maar verhuist binnenkort naar zelfstandige woonruimte. “We hebben alle drie onze eigen kamer en delen de keuken. En het leuke is dat mijn huisgenoten, evenals ik uit Ghana komen.”
“Dat is echt puur toeval,” zegt Eline, ambulant begeleider bij perMens. Zij begeleide Nancy in haar zoektocht naar woonruimte.
Eline: “Het eerste wat we samen hebben gedaan is naar het gemeentehuis gaan om haar op dit tijdelijke adres in te schrijven. Tegelijkertijd hebben we haar zoontje ingeschreven in het geboorteregister. En daar waren hele lange wachtrijen, dus zo hadden we gelijk de gelegenheid elkaar wat beter te leren kennen.”
Nancy kwam vanuit Ghana voor de liefde naar Nederland, maar uiteindelijk bleek haar partner toch niet de perfecte match te zijn. Ze werd zwanger en de vader raakte uit beeld. Omdat ze geen familie had in Nederland, sliep ze tijdens de zwangerschap lange tijd bij vrienden op de bank. Na de geboorte van haar zoontje kwam ze via de GGD bij perMens terecht. Nancy kreeg de indicatie van ‘zelfredzaam’.
Eline: “Ze spreekt goed Engels, kan lezen en schrijven, heeft een baan… ze is dus een alleenstaande moeder die goed voor zichzelf en haar zoon kan zorgen. Het enige dat ontbrak was zelfstandige woonruimte.”
Dus werd het hoofddoel op zoek te gaan naar een woning. “En dat is in deze tijd best lastig,” zegt Eline. “In Amsterdam is dat sowieso heel moeilijk, maar je bent verplicht ook naar woonruimte buiten je eigen regio te zoeken. Van Friesland tot Limburg; je moet jezelf echt overal en op zoveel mogelijk plaatsen inschrijven. Dat kan gelukkig tegenwoordig allemaal online.”
Nancy vond het geen probleem om op een andere plaats in Nederland een nieuwe start te maken, ondanks dat ze hier een baan had. “Want dat wil niet iedereen,” verduidelijkt Eline, “zeker niet als familie of vrienden allemaal in de buurt wonen.”
Dit laatste was bij Nancy niet het geval, maar ze realiseerde zich al snel dat ook elders een woning zoeken niet gemakkelijk was. Samen met Eline maakte Nancy een overzicht van plaatsen waar ze zich in kon schrijven. Elke keer kwamen er weer woningcorporaties bij, maar steeds als er een woning of appartement vrij kwam, moest ze achter aansluiten. Misschien dat ze bij de woningen die verloot werden nog het meeste kans zou maken, dacht ze. Al bleef ze daarbij afhankelijk van een flink portie geluk.
Bij woningen die verloot worden, moet iedereen die in aanmerking wil komen voor een vrijgekomen woning daarop daadwerkelijk reageren, voordat haar of zijn naam in de pot komt te zitten. Dus Nancy moest continue alles blijven checken. Maar het lukte haar uiteindelijk, dankzij haar doorzettingsvermogen… Ze schreef zich in voor de loting van een woning in Cuijk, een dorp ten zuiden van Nijmegen. En Nancy kwam als winnaar uit de koker!
”Ik heb geluk gehad,” lacht Nancy, “het was echt een lot uit de loterij.”
“Binnen drie maanden nadat je hier bent komen wonen!” zegt Eline trots. “En dat kwam vooral omdat je écht de hele tijd alle woningen in de gaten bleef houden.”
Want uiteindelijk heeft Nancy haar doel enorm snel weten te bereiken. Eline: “Vaak is het afhankelijk van hoelang iemand ingeschreven staat bij een woningcorporatie hoe snel ze woonruimte krijgen. En als je na jaren nog altijd op de tiende plaats op een wachtlijst staat, neemt de motivatie snel af. Als er geen vooruitgang is verliezen veel mensen de hoop en gaan ze ook steeds minder reageren. Gelukkig hebben we nu Nancy als voorbeeld dat het soms ook snel kan gaan.”
Eind januari ging Nancy samen met Eline de woning in Cuijk bezichtigen. Daarna moesten alle administratieve zaken geregeld worden. “En daar zijn ze behoorlijk streng mee,” weet Eline inmiddels. “We werden een beetje aan het lijntje gehouden omdat steeds de papieren nog eens opnieuw gecheckt moesten worden. Eigenlijk was het niet de standaard procedure en we hebben heel vaak moeten bellen met de woningcorporatie. Die vroegen ook flink door over de situatie van Nancy, vooral omdat zij hier in Amsterdam in een noodopvang zat. Dat maakte het proces een stuk lastiger en koste behoorlijk wat extra tijd. Maar half maart heeft Nancy eindelijk haar huurcontract en de sleutels gekregen! En ja, Nancy had het geluk aan haar kant. Maar,” benadrukt Eline nog maar eens, “ze heeft het vooral te danken aan haar vasthoudendheid.”
Begin april verhuizen Nancy en haar zoon naar Cuijk waar ze in een ruime tweekamerflat gaan wonen. Nancy: “De flat moet nog helemaal ingericht worden en ik heb nog geen meubels en zo, maar het belangrijkste is dat we nu een eigen plek hebben. En die inrichting die komt nog wel.” Ze is ook al aan het solliciteren naar een nieuwe baan in de buurt van haar nieuwe woonplaats. “Waarschijnlijk ga ik eerst, zoals ik hier in Amsterdam deed, werken bij McDonald’s of een ander fastfood restaurant, zodat ik in ieder geval weer inkomsten heb,” zegt Nancy. “En ik wil een opleiding gaan volgen om een betere baan te krijgen voor een goede toekomst voor mijn zoon. In Ghana was ik verpleegkundige en ik wil uiteindelijk het liefst zo snel mogelijk daar weer mee aan de slag. Maar dan moet ik eerst een vervolgopleiding doen omdat mijn Ghanese diploma hier niet geaccepteerd wordt.”
Nancy heeft nog genoeg plannen om haar succesverhaal een vervolg te geven!
Tekst en fotografie Piet Hermans