Twaalf jaar geleden stond Jan Krist aan de wieg van wat nu de Medezeggenschap is. De informele, sporadische huisbijeenkomsten van toen hebben plaatsgemaakt voor gestructureerde vergaderingen met betrokken, proactieve bewoners en deelnemers. Jan vertelt over de ontwikkelingen, het belang én de toekomstplannen.
“Gewoon lekker een biertje drinken na een lange dag: dat wilden de bewoners van de woonlocatie waar ik twaalf jaar geleden werkte als leidinggevende. Alcohol was er verboden, maar ik begreep hun wens wel. Aan de andere kant snapte ik dat medewerkers op de groep bang waren voor extra werk door het alcoholgebruik. Zelf had ik ook twijfels: over de reactie van de buurt en de gemeente. Toch besloten we samen, met álle partijen, om het te proberen. Wat bleek? Bijna alle bewoners konden zonder problemen genieten van een biertje op hun kamer.”
Steeds meer betrokken bewoners en deelnemers
“De proef bracht twee belangrijke inzichten. Ten eerste dat we als organisatie bewoners en hun wensen serieus moeten nemen. Ten tweede het belang om een beslissing vanuit drie perspectieven te beoordelen: die van de bewoners, de medewerkers en de leidinggevenden. In de jaren erna rolden we de methoden uit over de hele organisatie. De kerngroepen van bewoners maakten een enorme ontwikkeling door. Waar vroeger bewoners vaak “toevallig” langskwamen en na vijf minuten al riepen om een rookpauze, zagen we steeds meer proactieve en betrokken leden.”
Zes weken om er samen uit te komen
“De begeleiding en ondersteuning van die kerngroepen lag eerst bij medewerkers. Maar zij hadden daar, bovenop al hun andere taken, niet altijd voldoende tijd voor. De komst van collega’s Marissa en Nadja bracht daar twee jaar geleden verandering in. Met hun hulp maakte de Medezeggenschap een enorme professionaliseringsslag. Zo vragen we nu aan partijen die een beslissing willen maken – bewoners, medewerkers en leidinggevenden – om het onderwerp per aanbiedingsbrief aan elkaar voor te leggen. Vervolgens maken ze daar zes weken later sámen een besluit over.”
Gemiste kans
“Ik zeg altijd: als één van de drie partijen niet wordt gehoord bij een besluit, is het per definitie geen goed besluit. Zoals laatst toen een kerngroep had gezorgd voor leenfietsen op hun locatie. De leidinggevende had toestemming gegeven, zonder medewerkers te vragen naar hun kijk op de zaak. Terwijl zij de extra taak – controleren of de leenfietsen werden teruggebracht – in de praktijk niet konden uitvoeren. Als de medewerkers hadden meegedacht tíjdens de besluitvorming, hadden zij kunnen meedenken over een oplossing. Dat had een hoop gemor achteraf gescheeld.”
Vooruitkijken: meer besef
“Inmiddels is het een logische zaak bij perMens om bewoners en deelnemers te betrekken bij besluiten. Ook presenteerde élke kerngroep eind vorig jaar een jaarverslag aan de directie. Toch is er nog een slag te slaan, helemaal nu er door de hoge werkdruk soms geen tijd wordt genomen om beslissingen aan elkaar voor te leggen. Daar ligt de komende tijd onze aandacht. Daarnaast werken we met vakinhoudelijke coördinator Straathoekwerker Omar Aghbal aan een jongerenpanel om mee in gesprek te gaan. Zo vroegen de straathoekwerkers laatst om jasjes voor meer herkenbaarheid. Maar zitten jongeren daar op te wachten? Dat is nu nog gissen, binnenkort kunnen we het hen gewoon zelf vragen.’