Ambulant begeleider Fatima van perMens bood haar de intensieve begeleiding die ze nodig had.
‘Toen ik naar Suriname vertrok, had ik alle schepen achter mij verbrand,’ vertelt Sylvana. Het was een vlucht. Want als gevolg van de toeslagenaffaire raakte Sylvana alle grip op haar leven kwijt. ‘Ik kon het niet meer overzien. Samen met mijn dochter ging ik weg.’
Een paar jaar hadden ze een goed leven in Suriname. ‘Maar het ging moeizaam met mijn dochter op school. Haar leraar belde toen ik toevallig in Nederland op familiebezoek was en zei: “Het onderwijs dat je dochter nodig heeft, dat hebben we in Suriname niet.” Ik besloot te kijken of we weer voorgoed konden terugkeren naar Nederland. Want ik kon mijn dochter toch niet haar schooltijd ontnemen?’
Noodopvang voor gezinnen
Maar een nieuw leven opbouwen is lastig. ‘We hadden geen huis en de schulden hingen als een bom boven mijn hoofd. Ik werd er ziek van.’ Uiteindelijk verwees een vriendin haar door naar het wijkteam.
‘Heel eerlijk: ik dacht dat ik van het kastje naar de muur zou worden gestuurd.’ Maar tot haar opluchting krijgt Sylvana hulp: er was plek in de noodopvang van perMens voor gezinnen.
In de opvang delen Sylvana en haar dochter de badkamer en keuken met twee andere gezinnen. Slapen doen ze in hun eigen kamer. ‘Mama, ik ben zo blij! Het lijkt hier wel een hotel,’ riep mijn dochter. Ik zie haar nog liggen op het bed.
Het doet je als moeder goed als je kind dat zegt, want ik heb altijd geprobeerd het fijn voor haar te maken.’ Het was een troost voor Sylvana, want het verblijf was voor haarzelf niet altijd makkelijk.
Op naar een tien
‘Je begint bij nul,’ vertelt Sylvana nu over die periode. ‘Begeleiders, behandelplannen, evaluaties: de hele reutemeteut komt op je af. Dat is best spannend. Veel mensen hebben het gevoel dat ze stilstaan in een noodopvang, maar zo voelde ik dat niet. Ik zag het juist als een begin naar beter: een stap die nodig was om van die nul naar een tien te gaan.’
Na een jaar kwam Sylvana op de wachtlijst voor een omslagwoning. Deze woningen staan op naam van perMens en bewoners krijgen de eerste jaren ambulante begeleiding. Pas als dat goed gaat, komt de woning op naam van de bewoner te staan. Toen het tijd was voor Sylvana om te verhuizen, namen de spanningen toe. ‘Financiën en administratie zijn niet mijn sterkste punten. Zal dat allemaal wel lukken?’
Eén jaar knallen
Waar Sylvana bang voor was, gebeurde. Al snel liepen de schulden opnieuw op, tot ze aan ambulant begeleider Fatima van perMens werd gekoppeld. ‘“We gaan gewoon één jaar knallen,” zei Fatima tegen mij.’ En dat hebben de twee gedaan. Samen stelden ze doelen vast: schuldenvrij zijn, het sociale netwerk vergroten en een stabielere mentale gezondheid. Want alle jaren onzekerheid en stress hadden diepe sporen achtergelaten.
Onverwacht bezoek
Sylvana werkte keihard. Ze ging naar een psycholoog en startte met vrijwilligerswerk. En van haar appartement maakte ze een warm thuis. Maar soms verviel ze in haar vluchtgedrag. ‘Dan nam ik de telefoon niet op als Fatima belde. Eén keer stond Fatima opeens voor mijn deur, toen ze me na een vakantie niet meer te pakken kreeg. “Ik maakte me zorgen om je,” zei ze.’
De intensieve begeleiding was precies wat Sylvana nodig had. ‘En Fatima heeft nooit het vertrouwen in mij verloren, ook niet als ik iets voor haar had achtergehouden. Dat was fijn, want je voelt je al schuldig genoeg.’
Inmiddels is Sylvana erkend als gedupeerde van de toeslagenaffaire, een enorme opluchting. De begeleiding bij perMens is bijna afgerond en Sylvana krijgt nog dit jaar het huurcontract op eigen naam.
Ervaring delen
Door het delen van haar verhaal hoopt Sylvana anderen óók te motiveren om de drempel te nemen en hulp te zoeken. ‘Mensen die een negatieve ervaring hebben, denken soms dat er geen uitweg is, maar die is er wel. Stap voor stap kan het beter worden.’
Inmiddels is Sylvana zelf klaar voor weer een nieuwe stap: werk. Het liefst in de hulpverlening. ‘Zodat ik ook mensen kan helpen om een begeleidingstraject wat dragelijker te maken, net als Fatima deed voor mij.’
