Nancy werkte in Ghana als verpleegkundige en kwam voor de liefde naar Nederland. Maar uiteindelijk bleek haar partner toch niet de perfecte match te zijn. Ze werd zwanger en de vader raakte uit beeld.
Omdat ze hier geen familie had, sliep ze tijdens de zwangerschap bij vrienden op de bank. Na de geboorte van haar zoontje kwam ze via de GGD bij perMens in de noodopvang voor gezinnen terecht.
Ambulant begeleider Eline begeleidde Nancy. ‘Nancy spreekt goed Engels, kan lezen en schrijven, ze heeft een baan in een fastfoodrestaurant… ze is dus een alleenstaande moeder die goed voor zichzelf en haar zoon kan zorgen. Het enige dat ontbrak was zelfstandige woonruimte.’
Nieuwe start
Het hoofddoel van de begeleiding werd dus het vinden van een woning. ‘In Amsterdam is dat sowieso heel moeilijk’ vertelt Eline. ‘Maar je bent verplicht ook naar woonruimte buiten je eigen regio te zoeken. Van Friesland tot Limburg; je moet jezelf echt overal en op zoveel mogelijk plaatsen inschrijven. Dat kan gelukkig tegenwoordig allemaal online.’
Nancy vond het geen probleem om in een andere plaats een nieuwe start te maken, ondanks dat ze een baan in Amsterdam had. Samen met Eline maakte ze een overzicht van plaatsen waar ze zich in kon schrijven.
Elke keer kwamen er weer woningcorporaties bij, maar steeds als er een woning of appartement vrij kwam, moest ze achter aansluiten. Misschien dat ze bij de woningen die verloot werden nog het meeste kans zou maken, dacht Nancy. Al bleef ze daarbij afhankelijk van een flink portie geluk.
Want bij woningen die verloot worden, moet iedereen die in aanmerking wil komen voor een vrijgekomen woning daarop daadwerkelijk reageren, voordat haar of zijn naam in de pot komt te zitten. Dus moest Nancy continue alle vrijgekomen woningen checken. Ze schreef zich onder andere in voor de loting van een ruime tweekamerflat in Cuijk, een dorp ten zuiden van Nijmegen. En Nancy kwam als winnaar uit de koker!
Doorzetten
‘Ik heb geluk gehad,’ lacht Nancy, ‘Het was echt een lot uit de loterij.’ ‘Binnen drie maanden nadat je hier bent komen wonen!’ zegt Eline trots. ‘En dat kwam vooral omdat je écht de hele tijd alle woningen in de gaten bleef houden.’
Eline: ‘Vaak is het afhankelijk van hoelang iemand ingeschreven staat bij een woningcorporatie hoe snel ze woonruimte krijgen. En als je na jaren nog altijd op de tiende plaats op een wachtlijst staat, neemt de motivatie snel af. Als er geen vooruitgang is, verliezen veel mensen de hoop en gaan ze ook steeds minder reageren. Gelukkig hebben we nu Nancy als voorbeeld dat het soms ook snel kan gaan.’
Na de bezichtiging moesten alle administratieve zaken geregeld worden. ‘En daar zijn ze behoorlijk streng mee,’ weet Eline inmiddels. ‘We werden een beetje aan het lijntje gehouden omdat de papieren telkens nog eens opnieuw gecheckt moesten worden. Eigenlijk was het niet de standaardprocedure en we hebben heel vaak moeten bellen met de woningcorporatie. Die vroegen ook flink door over de situatie van Nancy, vooral omdat zij hier in Amsterdam in een noodopvang zat. Dat maakte het proces een stuk lastiger en koste behoorlijk wat extra tijd. Maar na twee maanden heeft Nancy eindelijk haar huurcontract en de sleutels gekregen! En ja, Nancy had het geluk aan haar kant. ‘Maar,’ benadrukt Eline nog maar eens, “ze heeft het vooral te danken aan haar vasthoudendheid.’
Opleiding
Binnenkort verhuizen Nancy en haar zoontje naar Cuijk, waar ze in een ruime tweekamerflat gaan wonen. Ook is ze al aan het solliciteren naar een nieuwe baan. ‘Waarschijnlijk ga ik eerst, zoals ik hier in Amsterdam deed, werken bij een fastfood restaurant, zodat ik in ieder geval weer inkomsten heb. Daarnaast wil ik een opleiding gaan volgen om een betere baan te krijgen voor een goede toekomst voor mijn zoon. In Ghana was ik verpleegkundige en dat wil ik het liefst zo snel mogelijk weer gaan doen. Maar dan moet ik eerst een vervolgopleiding doen omdat mijn Ghanese diploma hier niet geaccepteerd wordt.’
