‘Is dit nu mijn leven?,’ dacht Abdu weleens als hij een nacht doorbracht op het Sloterdijkstation. ‘Een paar maanden geleden was ik nog student en nu zit ik tussen de daklozen. Het verbaasde me dat dat kon, gewoon hier in Nederland.’
Het was Abdu’s moeder die hem de straat op stuurde. ‘“Ik wil je hier vannacht niet hebben,” zei ze dan.’ Over de problemen van zijn moeder wil Abdu niet te veel uitweiden, maar het is duidelijk dat ze de zorg voor haar kinderen verwaarloosde. De situatie werd alleen maar slechter toen zijn moeder en stiefvader gingen scheiden.
‘Ze hebben honger’
‘Op een gegeven moment gingen mijn jongere broertje en zusje amper naar school,’ zegt Abdu over die periode. ‘En soms was er niet eens iets te eten in huis. “Ze hebben honger,” zei ik tegen mijn moeder. Maar het boeide haar niet. Daarom haalde ik zelf maar boodschappen voor mijn broertje en zusje of ging ik naar hun school om uit te leggen waarom hun rapport zo slecht was.’
Nieuwe problemen
Ondertussen komen er hulpverleners over de vloer voor zijn broertje en zusje, maar omdat Abdu inmiddels volwassen is, valt hij buiten de boot. ‘Ik dacht daarom dat ik het alleen moest oplossen,’ legt hij uit. Terwijl hij juist door zijn leeftijd tegen nieuwe problemen aanloopt. ‘In de winkel waar ik werkte kreeg ik bijna geen uren meer. “Je bent te duur,” zei mijn baas.’ En ook vielen er opeens rekeningen van de zorgverzekering op de mat.
Eindelijk hulp
‘Ik dacht al jaren na over hoe ik uit deze situatie kon komen,’ herinnert Abdu zich. Hij klopte aan bij het buurthuis om de hoek en is zelfs weleens bij een daklozenopvang geweest, maar concrete hulp bleef uit. Tot hij in aanraking komt met de straathoekwerkers van perMens. En bij hen kruipt Abdu stukje bij beetje uit zijn schulp.
Oplossingen zoeken
‘Ik word nu begeleid door Ismaël, maar ook bij mijn eerste contactpersoon voelde ik me meteen op mijn gemak. Misschien omdat ze allebei zo rustig blijven?’ denkt Abdu hardop. ‘Steeds als ik Ismaël iets nieuws vertel, denkt hij mee over oplossingen. “Als je het moeilijk hebt, gaan we het makkelijker voor je maken,” zegt hij vaak.’
Een lege kamer
Dat betekende niet dat Abdu’s problemen meteen waren opgelost. Zijn broertje en zusje konden niet meer thuis wonen en door alle zorgen liep hij zover achter met zijn hbo-studie dat hij moest stoppen. Wel kreeg Abdu gelukkig met urgentie een studio. ‘Maar ik had geeneens geld om eten te kopen, laat staan om de huur of meubels te betalen,’ vertelt hij. Als Ismaël Abdu opzoekt in zijn kamer, ziet hij er alleen een matras liggen.
Meer grip
‘Ik kon zelf niet overzien wat er allemaal moest gebeuren,’ blikt Abdu erop terug. ‘Daarom is het zo fijn dat Ismaël er is, want hij ziet het wél.’ Samen zorgen ze ervoor dat Abdu steeds meer grip krijgt op zijn leven. Zo komt Abdu in aanmerking voor een budget voor meubels en kleding en voor een schuldentraject voor jongeren. Ook leert hij met een professional omgaan met de trauma’s uit zijn jeugd.
Nooit meer terug
Inmiddels is Abdu’s situatie een stuk stabieler. Er is zelfs ruimte om naar de toekomst te kijken. Via Ismaël startte hij vanuit de gemeente met een opleiding tot vrachtwagenchauffeur. ‘Dat geeft me het gevoel van zekerheid voor later,’ zegt hij erover. ‘Zodat ik voor mijn broertje en zusje kan zorgen en nooit meer in mijn oude situatie terecht hoef te komen.’
‘Vraag hulp!’
Dat positieve gevoel over de toekomst gunt Abdu andere jongeren ook. Juist daarom deelt hij nu zijn verhaal en heeft hij een belangrijke boodschap voor jongeren die net als hij in een heftige situatie zitten: ‘Praat over je problemen, want alleen als je je openstelt, kunnen anderen je helpen.’
Lees meer over straathoekwerk Jeugd
Tekst: Maaike Veenje
Fotografie: Mila van Egmond
